Mondriaans Zwarte Lijnen

Kunststudenten worden tentoongesteld als voorbeelden van chromatische harmonie Mondriaans beroemde schilderijen; en ze worden aangespoord om wat kleur te veranderen, zodat ze beseffen (als ze zich echt realiseren) dat ze zojuist die harmonie hebben verbroken die zo moeizaam werd gezocht. En de studenten, angstig, zoeken naar de relatie tussen kleuren en vormen, proberen die coördinatie te begrijpen die nonchalant lijkt en die echter ook uniek lijkt, alsof er geen andere manier is om het te bereiken dan die voor hen. En soms, slechts soms, merkt iemand de zwarte lijnen op die de gekleurde rechthoeken scheiden; in de zwarte lijnen, van dezelfde dikte, die echt die empathische harmonie tussen kleuren mogelijk maken.

Wij, in onze dagelijkse vastgoedactiviteit, voelen precies die zwarte lijnen; die waarbij de vereniging tussen verschillende kleuren en belangen betrokken is (verkoper en koper, bijvoorbeeld); die verschillende aspecten en vormen op een homogene manier kaderen. We voelen ons onderdeel van de inspanning om de coördinatie van belangen en kleuren te bereiken; een deel van de onderhandeling die nodig is om het einddoel voor ons (mooi) aanvaardbaar te maken.

Maar dit is natuurlijk wel een manier om ernaar te kijken; maar op een mooie manier, eindelijk. Wij geloven in de schoonheid van ons vak: moeilijk, omdat het tegenstrijdige belangen probeert te verzoenen, kleuren die in eerste instantie niet lijken te coördineren; het is moeilijk, omdat de eenvoud van de uiteindelijke oplossing, van de overeenkomst, van de onderhandelingen, veel, veel inspanning vereist; toegewijd, omdat we onze tijd en activiteit in solfa steken om harmonie te bereiken tussen wilskracht die geen leeftijdsgenoten zijn.

We zijn zwarte lijnen in vastgoedactiviteiten. En we bestaan, precies, om de mooiste kleuren van de beste vastgoedactiviteiten in te kaderen.